Kuchenne rewelacje, czyli jak ugotować i nie zwariować

Unikam tego jak mogę, staram się odwlec ten moment jak tylko się da, ale niestety przychodzi czasem taki czas, kiedy moja rodzina chce jeść. I to nie wystarcza im wizyta w McDonald’s, nawet z kuszącą perspektywą zestawów z zabawkami, ani pizza przywieziona do domu, ani nawet w wersji de luxe wizyta w pobliskiej kebabiarni, gdzie można obejrzeć, jak mięso się obraca na różnie. Nie, oni chcą domowego obiadu, najlepiej trzydaniowego, zrobionego kochającymi rękami przez uśmiechniętą mamusię w śnieżnobiałym fartuszku.

No tak. Problem ze mną taki, że fartucha po 7 latach małżeństwa się nie dorobiłam, a gotować koszmarnie, organicznie nie znoszę. No ale czego się nie zrobi dla ukochanych najbliższych…

Zamknęłam się zatem pewnej soboty w kuchni wyposażona w książkę kucharską, masę dziwnych produktów spożywczych i duża dozę optymizmu. Wyrzuciłam przedtem całe towarzystwo z kuchni i zdążyłam nawet otworzyć książkę na odpowiedniej stronie, gdy drzwi otworzyły się i do kuchni zajrzał mój ukochany synek

– A cio robiś mamusiu? – zainteresował się uprzejmie.

– Obiad kotku – odpowiedziałam promiennie, patrząc równocześnie z rozpaczą, jak dołem w błyskawicznym tempie wślizguje się Pełzak i zasuwa prosto w stronę rozgrzanego piekarnika.

– A mogę ci pomóc? – zaoferowała się moja dzielna córka, również pojawiając się w drzwiach

– Tak, super, może byś zabrała małego? – zapytałam, próbując powstrzymać Pełzaka od otworzenia drzwiczek piekarnika – pobawiłabyś się z nim, pośpiewała…

– Ee, nie – zbyła te ofertę moja córka – ja bym chciała coś kroić, smażyć, piec…

Wyobraziłam sobie, jak długie są kolejki na ostry dyżur w sobotnie popołudnia i zdecydowanym ruchem wepchnęłam jej w ramiona najmłodsze dziecko.

– Może kiedy indziej kochani. Idźcie się teraz pobawić.

– Ale przecież nie mam w co – oczami kota ze Shreka popatrzył na mnie Średni – mamo, no pobaw się z nami…

Woda na kuchence już zaczynała bulgotać. Idea pysznego sobotniego obiadku przeważyła nad poczuciem matczynego obowiązku poratowania dzieci przed straszną śmiercią z nudów.

– Może po obiedzie. Zajmijcie się czymś teraz. Pograjcie może w jakąś grę czy coś.

Po krótkich negocjacjach udało mi się pozbyć potomstwa i prawie obrałam ziemniaki, gdy nastąpiło wejście smoka nr 2

– Mamo, a długo będziesz gotować? – słodko zapytała córka.

– Długo. Bardzo długo- odpowiedziałam przez zaciśnięte zęby- im częściej będziesz tu przychodziła, tym dłużej. A co?

– A, nic – odpowiedziała niefrasobliwie panna F. i zniknęła za drzwiami

Moja intuicja matczyna drzemała aż do momentu, kiedy zaczęłam faszerować kurczaka. Wtedy właśnie mnie tknęło, że moje dziecię coś za szybko odpuściło. I jakoś tak za cicho w domu. Rzuciłam się w kierunku łazienki. Trafiłam idealnie na moment, jak woda przelewała się przez krawędź umywalki. Wszystkie trzy pociechy stały lub klęczały dookoła i patrzyły zafascynowane.

– Aaa! -zawyłam, próbując tak wyłączyć kran, żeby nie usmarować go całego zwłokami kurczaka.- co wy wyprawiacie??

– No jak to co, kazałaś się nam pobawić razem i sobą zająć – obraziła się córka – no to się bawimy.

– W co, w Titanica? – warknęłam, ścierając podłogę i usiłując odsunąć Pełzaka od największej kałuży.

– Nie… W basenik. Dla pluszaków. Ale Titanic to też dobry pomysł. – odpowiedziała córka z namysłem.
Jęknęłam.

– Dzieci, a wy taty to nie macie? Idźcie do tatusia, co?

– Ale tatuś pracuje przecież. I się denerwuje, jak mu przeszkadzamy. Nie chcemy denerwować tatusia – moje słoneczka patrzyły na mnie jak najgrzeczniejsze dzieci świata – to może się pobawimy w Titanica? – zaproponowały z nadzieją

– Nie!! – wrzasnęłam – to już chodźcie mi pomagać..

Kiedy wtarabaniliśmy się z powrotem do kuchni, brokuły były kompletnie rozgotowane. Dałam dzieciom po najbardziej tępym nożu i ogórki, Pełzak zajął się szukaniem okruszków ze śniadania na podłodze, a ja wróciłam do kurczaka i przepisu. Na 2 minuty…

– Iii!! – Rozległ się dziki ryk, aż pełzak podskoczył i wypuścił z wrażenia zdobyczną skórkę od chleba. Panna F. wymachiwała że zgrozą dłonią, na której znajdowało się milimetrowe zacięcie.

– Umieram! Umieram! Krew mi leci!! Aaa!! Krew!! Ja krwawię!!!

– A dzie? Pokaż – zażądał z zainteresowaniem Średni – ii.. tak mało…- stwierdził z rozczarowaniem

– Kochanie, wszystko będzie dobrze, przykleję ci plasterek – porzuciłam po raz kolejny kurczaka i rzuciłam się gorączkowo do szuflady

– Ja umrę!! Krew mi leci!! -machając ręką córka zrzuciła ze stołu miskę z ogórkiem.

– Nie umrzesz, nie umrzesz. Musiałabyś tu się kujnąć – Średni pokazał na szyję siostrzyczki – albo tu jakby ci się wbił nióż w serce. Ale od paluśka to nie, chyba jakby ci odciąć – rozważał wyraźnie ewentualności.

Panna F. zawyła jeszcze głośniej. Pełzał wykazał się empatią i zawtórował.

– Mamo, jeśtem baldzo głodny.. – ze stoickim spokojem stwierdził Średni

Kurczak dopiero się przyrumieniał. Zaczęłam zbierać ogórka z podłogi, bo już się nim zainteresował Pełzak.

– Dobrze, dam wam na razie warzywa – westchnęłam, żegnając się w duchu z wizją eleganckiego posiłku i pięknie skomponowanego dania, które mogłabym obfotografować i wrzucić na Instagrama.

– Dzieci, umyjcie rączki – powiedziałam odruchowo, czując się jak duchowa kuzynka Rysia z Klanu, i nałożyłam im na talerze ziemniaki, brokuły i te ogórki, które udało mi się wyszarpać Pełzakowi. Starsze patrzyły na moje działania z lekkim powątpiewaniem.

– A co to za takiego zielonego?

– Brokuły kochanie. I ogórek. Jedzcie, zdrowe.

Średni posłusznie włożył do buzi widelec.

– Nie wiedziałem, że brokuły są plastikowe – powiedział w zadumie.

Tym razem zareagowałam szybko.

– Wypluj kotku! – krzyknęłam i w samą porę złapałam koło od zielonego plastikowego samochodzika, które musiałam najwidoczniej pomylić z ogórkiem

– A ja nie kocham brokułów – do dyskusji włączyła się córka, z obrzydzeniem dźgając zawartość talerza widelcem trzymanym w grubo zabandażowanej łapce.

– Nie musisz ich kochać, tylko zjeść

– Ale ja nie chcę – głos panny F. zaczął niebezpiecznie drżeć – niedobrze mi od nich. i rączka mnie boli. I…

– Dobrze, to daj bratu – poddałam się.

– A to chcę.

Do kuchni zajrzał mąż.

– Kochanie, nie chcę się wtrącać w Twoje kuchenne rewolucje, ale co tak dziwnie pachnie? – zapytał nieśmiało.

-Kurcze, mój kurczak!

Kurczak był czarny i wyglądał na mocno niejadalnego.

– Nie będzie mięska? – zasmuciła się córcia

– To jakiś nowy przepis? Po Śląsku? – zainteresował się niewinnie mąż i w porę uchylił przed lecącą w jego stronę ścierką.

Tak więc, jak widzicie, nie jestem najlepszą kucharką pod słońcem i do Gesslerowej mi daleko. A Wam zdarzyły się jakieś wielkie wpadki w kuchni? Jak znacie jakieś przepisy na megaproste dania, najlepiej takie, które da się robić z dzieckiem na ręku i dwoma uczepionymi nogi, to podzielcie się proszę w komentarzu 😉