– Mamo, ale to nie fair! – płaczliwy dziewczęcy głosik rozległ się tuż nad moją głową. Oderwałam w popłochu wzrok od komórki. Przez moment ogarnęła mnie jak zwykle fala wyrzutów sumienia, a przez głowę zaczęły przelatywać myśli, czym tym razem zaszkodziłam ukochanej córeczce. Zaraz jednak zdałam sobie sprawę, że przecież wracam właśnie metrem z pracy, a moja córeczka wchłania teraz wiedzę w szkole kilka kilometrów dalej. Już uspokojona rozejrzałam się dyskretnie wokół siebie. Stały obok mojego siedzenia – wyglądająca na dość zmęczoną kobieta w wieku około trzydziestu lat i jej może ośmio- lub dziewięcioletnia kopia z blond warkoczem i oskarżycielskim wyrazem twarzy.
Nieładnie podsłuchiwać. Ale stały tak blisko…
– Córciu, ale twój plecak jest jeszcze całkiem w porządku – tłumaczyła cierpliwie matka. Miałam wrażenie, że już nie pierwszy raz odbywają ta rozmowę.
– Ale wszyscy mają nowe – zaprotestowała rozpaczliwie córka, aż jej się jasny warkocz zatrząsł z oburzenia – plecaki, piórnik, przybory… Nowy rok, nowe rzeczy. A ze mnie chcesz dziadówę robić!
Matka poczerwieniała z lekka na twarzy.
– To nie chodzi nawet o pieniądze, córeczko – odpowiedziała w miarę spokojnie – ale pomyśl o ekologii. Środowisku. Po co wyrzucać jeszcze dobre rzeczy i kupować nowe?
– Ale nowe perfumy to sobie kupiłaś! Choć starych do końca jeszcze nie zużyłaś! – wytknęło jej dziecko z satysfakcją.
Uuu, szach mat – pomyślałam. Na następnym przystanku musiałam wysiąść i nie wiem niestety, jak się ta ciekawa dyskusja zakończyła. Muszę przyznać, że myślałam o tym do wieczora.
Sama nie jestem zwolenniczką wymieniania jeszcze dobrych, działających czy porządnych rzeczy na nowe, tylko dlatego, że straciły już urok nowości. Z drugiej strony, ja akurat dobrze wiem, jak silna potrafi być presją ze strony rówieśników. Ideały ideałami, ratowanie ziemi pięknym i zbożnym celem, ale czy umiałabym postawić na szali dobre samopoczucie moich dzieci? Słyszałam kiedyś historię o chłopcu, który dostał histerii przy zakupie majtek. Okazało się, że chłopcy z jego klasy ustalili, iż jedyne słuszne i godne noszenia bokserki to takie od Calvina Kleina i niemiłosiernie wyśmiewali w szatni każdego chłopca, który nie stosował się do ich dress codu. Co ja bym zrobiła w takiej sytuacji? Złamała swoje zasady i wydała fortunę na jakieś gacie znanego projektanta? Zmieniła dziecku szkołę? Żeby to zawsze było takie łatwe… Porozmawiała z innymi rodzicami lub nauczycielką? Generalnie dobry sposób, ale jeśli trafi się na stuknięte środowisko, można jeszcze pogorszyć sytuację. Czy jest jakiś skuteczny sposób? Chyba jedyne, co można robić, i to już od urodzenia dziecka, to wpajać mu odmienny system wartości. Opowiadać i tłumaczyć, że bardziej liczy się wnętrze niż wygląd zewnętrzny. Że modne ubrania czy nowe rzeczy nie czynią z nikogo lepszego ani bardziej wartościowego człowieka. Że przyjaciół lepiej sobie wybierać pod kątem ich charakteru i dopasowania zainteresowań, a nie ciuchów z tego samego sklepu.
Z drugiej stronie, po Internecie krąży wielokrotnie udostępniana historia Haley Hassell, która opisała swoją przeprawę z sześcioletnią córką Presleigh na temat nowego piórnika. Mimo problemów finansowych kupiła jej nowy, piękny i lśniący, ale Presleigh nim wzgardziła i wyrzuciła do kosza, ponieważ, jak stwierdziła, „wszyscy w klasie już taki mają”. Haley wręczyła jej zatem foliową torebkę na przybory szkolne, a piórnik postanowiła oddać innemu, bardziej potrzebującemu dziecku. Mimo płaczu córki i jej deklaracji, że zmieniła zdanie i chętnie będzie używać odrzucony wcześniej piórnik, kobieta pozostała nieugięta. Aby nauczyć dziecko wdzięczności i szanowania prezentów, postanowiła, że Presleigh w tym roku długopisy będzie trzymać w foliowym woreczku, a piórnik osobiście musi wręczyć komuś, kogo na nowy nie stać.
I co sądzicie o takiej metodzie wychowawczej? Ja, mimo że popieram ogólną ideę, to mam pewne zastrzeżenia. Po pierwsza, ta dziewczynka ma dopiero 6 lat! Nawet nam, dorosłym babom, zdarzają się gorsze dni, kiedy nie wiemy czego chcemy albo nic nam się nie podoba. Gdybyśmy zawsze spotykały się z tak surowymi konsekwencjami, to… no, może strzelałybyśmy mniej fochów 😉 Ale na pewno miałybyśmy bardziej pod górkę. Po drugie, dobroczynność powinna płynąć z potrzeby serca. Czy zmuszając dziecko, aby oddało to, na czym mu zależy, nauczymy go radości dzielenia się z innymi? Nie sądzę. I po trzecie, jeśli już zdecydowałabym się na tak zdecydowaną i ostrą metodę wychowawczą, to nie dokumentowałabym jej przebiegu w Internecie, ilustrując ją zdjęciami płaczącej córki. W ogóle sobie tego nie wyobrażam, szczerze mówiąc. Nawet jeśli przedtem zachowało się nieładnie, to jest to moje dziecko, które szlocha, płacze, jest zrozpaczone, przeżywa silne emocje. A ja na luzie wyciągam komóreczkę i mówię „Głowa trochę bardziej w lewo, żeby lepiej było widać łzę, będzie fajna fotka na Facebooczka”? No nie.
Czy jest z tego jakiś morał? Jakoś kiepska jestem ostatnio w wyciąganiu wniosków i dawaniu jedynie słusznych rad co do wychowywania dzieci. Może dlatego, ze sama się na krętych drogach macierzyństwa często gubię. Chyba jedyne, co da się powiedzieć, to że generalnie lepiej nie przesadzać w żadną stronę. Wpajanie dzieciom szacunku dla otrzymanych rzeczy ważna rzecz. Uczenie ich, że nie ubrania i wygląd są najważniejsze, druga. Moim zdaniem, można jednak czasem im odrobinę popuścić i spełniać jakiś kaprys lub zachciankę. Tak samo, jak czasem spełniamy swoje zresztą. Przesada w jakąkolwiek stronę jest fanatyzmem. A od fanatyzmu uchowaj nas Boże, bo to niebezpieczna rzecz! 😉
Madka Roku 
Aż mi szkoda tej dziewczynki! W ogóle nie wyobrażam sobie takiego myślenia: „Córka płacze, to ja jej zrobię zdjęcie”… 😦
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Kasiu napiszę szczerze, że już widzę tutaj kolejną Twoją bajeczkę stworzoną z niesamowitym morałem 🙂 Widzisz ją … ? czujesz tą edukację?
PolubieniePolubienie
Nie znam sprawy tej matki i dziecka z piórnikiem, ale z drugiej strony – nie zależało Małej na tym piórniku, a kto inny przynajmniej mógł z niego skorzystać i na pewno docenił. Ale zgadzam się z tym, że nie powinna tego dokumentować w taki sposób i publikować w sieci. To są sprawy bardzo delikatne i prywatne. Niech pomyśli o tym, że później ta historia mogła trafić do jej rówieśników, kolegów z klasy itd, którzy mieli by powód do wyśmiewania się z całej sytuacji. Takie sprawy wydaje mi się, że powinno załatwiać się w domu…
PolubieniePolubienie
Poruszyłaś bardzo ciekawy temat! Presja rówieśników, szczególnie w dobie internetu, jest bardzo znaczna, ale wierzę, że tłumaczenia dzieciom spraw potrafi zdziałać cuda:)
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Pomimo moich najszczerszych starań, tłumaczenia i ogniskowania gdzieś pośrodku, między ekstremami, jedno z moich dzieci wciąż jest niezadowolone, że nie otrzymuje tego, co by chciało, w takim wymiarze, jakby chciało. Zastanawiam się wielokrotnie, czy kiedyś z tego wyrośnie, czy po prostu ten typ tak już ma.
PolubieniePolubienie
Znalezienie złotego środka w codziennych decyzjach to już ciężka sprawa, a co dopiero przy wychowywaniu dzieci. Z jednej strony rozumiem tę matkę, która tak potraktowała córkę, z drugiej cóż… To też efekt wychowania, więc matka poniekąd sama sobie winna, że tak dziecko wychowała.
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Logika dziecięca jest rewelacyjna. A z jaką łatwością przychodzi im wytknięcie tego i owego 🙂 Nieźle się uśmiałam czytając początek.
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Masz rację – najtrudniej dać radę w sprawie wychowania dziecka – zwłaszcza swojego. Nie wiem jak się zachowac w takiej sytuacji – teraz jest łatwiej życć ale też wiele rzeczy jest o wiele trudniejszych niż „za naszych czasów”
PolubieniePolubione przez 1 osoba
U nas sytuacja jest odwrotna. Chciałam, żeby Zet w tym roku dostał nowy plecak, ten jest już zużyty, delikatnie mówiąc. Zet odmówił. Oświadczył, ze swojego plecaka będzie używał, póki uszy mu nie odpadną. Ekologia weszła w niego głęboko.
PolubieniePolubienie
Skąd ja to znam. Córka jest bardziej odporna na presję rówieśników, syn nie koniecznie. Trudny temat.
PolubieniePolubienie
Skąd ja to znam. Córka jest bardziej odporna na presję rówieśników, syn nie koniecznie. Trudny temat, zwłaszcza gdy nie bardzo się wie jakich argumentów urzyć.
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Kiedyś nie było tylu rzeczy, kiedyś uczono nas do tych rzeczy szacunku, dziś świat się zmienił i rodzice muszą wybrać, w którą stronę poprowadzą swoje dzieci.
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Masz rację, czasem trzeba popuścić, ale nie za mocno, żeby później tego nie żałować. Uczyć pewnych nawyków, ale tak, żeby nie było to musem, a młody człowiek wiedział, że ma prawo wyboru i własnego zdania.
PolubieniePolubienie
No myślę że takie kaprysy od czasu do czasu można zaspokoić w końcu Nam samym dorosłym zdarza się czasami odstępować od reguły.
PolubieniePolubienie
Ja uważam, że bez przesady. Sami czasami coś sobie kupimy, czy po prostu złamiemy jakąś regułę. Dzieciaki to też istoty myślące, obserwujące starszych. Im więcej zakazów, tym będą bardziej kombinować. Czasami warto ustąpić, zwłaszcza że argument o nowych perfumach był trafiony 😀
PolubieniePolubienie
To trudny temat. Sama nie wiem jak postąpiłabym w takiej sytuacji. Choć ta metoda z piórnikiem jest dla mnie zbyt ostra.
PolubieniePolubienie
Mi się wydaje, że podziały między rodzeństwem też są ciężkie do rozwiążania. Trudny i długi temat jednak
PolubieniePolubienie
Hmm, ja bym chyba zmodyfikowała tą sprawę z piórnikiem: dałabym woreczek, ale piórnik zostałby pod moją kuratelą i jakby dziecko zmieniło zdanie, to bym pozwoliła na niego zapracować, żeby dziecko też wiedziało, ze nie ma nic za darmo. No może poza miłością, choć i na nią przecież codziennie pracujemy.
PolubieniePolubienie
Wychowanie dzieci to ciężki orzech do zgryzienia dla każdego rodzica . Miłego dnia
PolubieniePolubienie
Wszędzie jak widać najważniejszy jest kompromis, czasem do wiekszych ustępstw jesteśmy skoonni my, a czasem druga strona 🙂
PolubieniePolubienie
Moje dziecko też tak się wycwaniło i jak coś chce to używa argumentów, że przecież sobie kupiłaś nową książkę a 30 starych nie przeczytanych 😉
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Zdecydowanie bycie rodzicem to trudna sprawa. Mój syn ma dwa lata a już ciągle słyszę : mama przestań, mama przestań. A będzie jeszcze gorzej.
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Ja osobiście dostałam innego wychowanie, gdyż w tamtym momencie życia nie było innego wyjścia. Mój mama od początku uczyła mnie wartości pieniądza i pracy, która trzeba włożyć by dostać upragnioną rzecz.
To sprawia, że rozumiem i popieram częściowo postępowanie tej mamy. Trzeba pamiętać, że 6 letnie dziecko już dużo wie i rozumie, owszem to nadal jest dziecko. Ale jeśli teraz nie nauczy jej wartość to w wieku 10 -12 lat będzie jej trudniej, by nie mówić że za późno. Owszem ja bym tego nie dokumentowała w sieci, ale historia pokazują też trugie dno o które bardziej powinniśmy się martwić. Chodzi tutaj o presie otoczenia. To bardziej ten aspekt powinien zacząć martwić rodziców, gdyż otoczenie wpływa na dziecko.
PolubieniePolubienie
Kto nie ma kaprysów. Dzieci jak i my dorośli. Czasami trzeba popuścić – jak napisałas. Myślę że trzeba umieć wywarzuc wychowanie dzieci, mimo że czasami jest trudno
PolubieniePolubione przez 1 osoba
My żyjemy w taki sposób, że nic się nie marnuje. Meble, ubrania i inne rzeczy oddajemy potrzebującym. Kupujemy wtedy kiedy na prawdę jest potrzeba. Dajemy przedmiotom drugie życie i wybieramy tylko te wielorazowego użytku. Śmieci segregujemy i to co się da przeznaczamy na jakiś cel.
PolubieniePolubienie