Cud narodzin

Zbliżają się święta Bożego Narodzenia. W ogólnym zabieganiu, sprzątaniu, kupowaniu prezentów i szykowaniu kreacji na Wigilię łatwo zapomnieć, z jakiej okazji właściwie zasiadamy 24 grudnia przy odświętnie zastawionym stole. Poza choinką całą błyszczącą od bombek i światełek, poza szelestem rozpakowywanych niecierpliwymi rączkami paczek jest coś jeszcze – cisza żłóbka i zmęczenie Maryi, i pierwszy krzyk dziecka. Zawsze czysty, zawsze niewinny. Upragniony, wyczekiwany. Czasem wyczekiwany tak długo…

Zapraszam Was dziś na bardzo ważny dla mnie wywiad, z osobą, która z różnych powodów chce pozostać anonimowa. Kobietą, która długo walczyła o możliwość zostania mamą.Która pokonała chorobę i różne przeciwności losu, aby móc trzymać w ramionach wymarzone maleństwo.

Jak długo trwały Wasze starania o dziecko?

Porównując z historiami wielu znajomych par to niedługo.  Zaczęliśmy starania od razu po ślubie. Jakiś rok później zaczęliśmy się martwić, że się nie udaje. Rozpoczęły się wędrówki po lekarzach. Część z nich rozbudzało w nas nadzieję, że uda się zajść w ciążę naturalnie, a niektórzy kierowali nas od razu do kliniki niepłodności. Dostałam skierowania na badania,  m.in. hormonalne, a kiedy zaczęłam je robić, okazało się, że mam raka. Tak naprawdę to chęć posiadania dziecka i badania, które wykonałam w tym kierunku uratowały mi życie.

To musiała być dla Ciebie koszmarna wiadomość. Nie straciłaś nadziei na zostanie mamą?

W momencie, w którym dowiedziałam się, że mam raka, skoncentrowałam się na leczeniu. Pragnienie dziecka musiałam z żalem odłożyć na później. Cały czas jednak wierzyłam, że po skończonej chorobie dalej będziemy robili wszystko, co możliwe, żeby zostać rodzicami. Po około 3 latach od operacji zaczęliśmy znów starania o dziecko. Tym razem było zdecydowanie trudniej. Musiałam uzyskać zgodę od onkologów. Ze względu na przebytą chorobę i mój wiek lekarze nie dawali nam szans na zajście w ciążę w sposób naturalny. Nie było też mowy o inseminacji. Zdecydowaliśmy się z mężem, że podejdziemy do próby zapłodnienia metodą in vitro. Wiązało się to z dużymi kosztami finansowymi. Na szczęście udało nam się dostać do programu dofinansowania in vitro. Program ten został zawieszony w czerwcu 2016 roku, a moja procedura wszczepienia zarodka miała miejsce 28 maja. Dosłownie w ostatnim momencie!

Czego się najbardziej bałaś?

Nie bałam się w ogóle bólu fizycznego towarzyszącego całej procedurze, choć słyszałam, że kobiety często mają takie obawy. Najbardziej obawiałam się poronienia. Sytuacji, że udałoby mi się zajść w ciążę, ale bym ją straciła. Moje wcześniejsze starania o dziecko nigdy nie zakończyły się poronieniem, nie potrafiłam sobie wyobrazić takiego bólu. Poza tym miałam świadomość tego, że będziemy musieli sami ponieść koszty kolejnej procedury, a większość oszczędności już wydaliśmy na leczenie. W klinice, gdy czekałam na swój zabieg rozmawiałam z dziewczyną, która była po dziewięciu próbach in vitro i teraz przyjechała po raz dziesiąty, aby zapewnić rodzeństwo swojej urodzonej dzięki tej metodzie córce. Byłam pełna podziwu dla jej determinacji. Opowiadała, że po ośmiu nieudanych próbach zajścia w ciążę zastawili swój dom, żeby tylko móc spróbować po raz kolejny.

Jak wyglądał sam proces proces in vitro?

Składa się on z kilku etapów: najpierw przechodzi się jeszcze kilka badań takich jak morfologia, badania hormonu tarczycy i tym podobne oraz badanie wirusologiczne – HCV, HIV i WR. Kolejny etap to stymulacja hormonalna, która ma pobudzić dojrzewanie komórek jajowych. Zażywa się wtedy leki i przyjmuje codziennie zastrzyki. U mnie wystąpiła hiperstymulacja i jest to dosyć przykre doświadczenie. Dostałam koszmarnych wzdęć i bólu brzucha. Moje jajniki powiększyły się do wielkości pomarańczy. Było to szczególnie niekomfortowe w pozycji siedzącej, a chodziłam wtedy do pracy.

W tym samym czasie monitoruje się też cykl. Na koniec lekarz określa datę pobrania komórek jajowych, a następnie je pobiera. Ponieważ przystępowaliśmy do in vitro z programu, musieliśmy na proces pobrania komórek i późniejszego wszczepienia zarodka jeździć ponad 200 km od miejsca naszego zamieszkania. Takie były wtedy przepisy.

Późniejsza opieka odbywała się już w klinice, a w moim przypadku ciążę prowadziła doktor w moim miejscu zamieszkania. Po pobraniu ode mnie komórek i nasienia od męża nastąpił proces zapłodnienia. U mnie pobrano 18 jajeczek, a zapłodniło się 11 i powstało 5 prawidłowych zarodków. Po około 5 dniach pojechaliśmy na transfer. Pamiętam, że była to sobota, bardzo ciepły, piękny dzień. Mieliśmy trochę czasu i poszliśmy na spacer po parku. Tak naprawdę to chyba jeszcze do nas nie docierało, że już niedługo możemy zostać rodzicami.

Po zabiegu leży się około godziny, a następnie można wrócić do domu. Po około 11 dni od transferu robi się test beta HCG (na gonadotropinę kosmówkową, hormon produkowany głównie w ciąży). Oczywiście mnie wytrzymaliśmy i zrobiliśmy test ciążowy w domu. Po raz pierwszy w życiu zobaczyłam jak wyglądają dwie kreski na teście. Naszej radości nie sposób opisać słowami. Nie mogliśmy uwierzyć, że się udało za pierwszym razem.

I jak się czułaś w ciąży?

Po opadnięciu pierwszych emocji pojawił się strach i pytanie – co zrobić, aby nie stracić tej wymarzonej ciąży? Ten lęk był tak silny, że w pewnym momencie stwierdziliśmy, że musimy po prostu zdać się na opatrzność. Muszę być ostrożna, ale żyć normalnie. W ciąży czułam się super, mogłabym chodzić w niej cały czas. Do tego stopnia wyluzowaliśmy, że pod koniec czwartego miesiąca wyjechaliśmy w góry i tam po raz pierwszy nasze dziecko odwiedziło schronisko górskie.

Jaka była reakcja otoczenia odpowiedź na wieść o ciąży?

Jak się można spodziewać, wszyscy bardzo się cieszyli z naszego szczęścia. Zdecydowaliśmy jednak z mężem, że nie będziemy wtajemniczać naszych rodzin, w jaki sposób zaszłam w ciążę. Wywodzimy się z dosyć religijnych rodzin i wiemy, że nie wszyscy akceptowaliby naszą decyzję. Baliśmy się opinii otoczenia. Nawet najbliższa osoba z rodziny powiedziała kiedyś, że dzieci z in vitro „są chore i jakieś dziwne”. Nie chcemy, żeby ktoś powiedział naszemu dziecku, że jest z próbówki i rodzice je sobie kupili. Ludzie nie zdają sobie sprawy, ile trzeba czasem przejść, żeby zostać rodzicem. Nawet ksiądz, u którego byłam u spowiedzi dał mi radę, żeby nie mówić nic w naszej parafii o tym, że moja ciąża była wynikiem in vitro.

Jesteś osobą wierzącą, czy czułaś kiedyś jakiś dyskomfort z powodu swojej decyzji o in vitro?

W sumie na początku nie, ale kiedy urodziło się już nasze dziecko to naszła mnie taka refleksja dotycząca czterech zamrożonych zarodków.  Tak naprawdę to my teraz zdecydujemy, czy z tych zarobków urodzą się dzieci, czy je zniszczymy czy oddamy komuś do adopcji. To jest dla mnie w całej procedurze najtrudniejsze. Wiem, że kiedyś przyjdzie mi za to odpowiedzieć przed Bogiem, ale na chwilę obecną na pewno nie żałuję decyzji, że zostaliśmy rodzicami. Zarodki są dalej zamrożone i najprawdopodobniej oddamy je do adopcji.

Serdecznie dziękuję za szczerą rozmowę!