Piórko 2019. O królewiczu, który się odważył – początki

Kiedy w tamto kwietniowe przedpołudnie sięgnęłam po raz pierwszy od dwóch godzin po telefon, nic nie wskazywało na to, że zaraz przeżyję jeden z najbardziej stresujących momentów swojego życia. Było ciepło i słonecznie, wokół mnie w przestronnej, kolorowej sali kłębiły się dzieci, popiskując radośnie cienkim głosikami. Nikt się nie bił, nikt nie płakał, nikt nie sygnalizował z łazienki potrzeby niecierpiącej zwłoki pomocy. Wykorzystując ten rzadki moment spokoju, zerknęłam na ekran mojej komórki leżącej na parapecie. „O, dwa połączenia nieodebrane z nieznanego numeru…” – pomyślałam leniwie – ciekawe, kto mnie może ścigać… Zaraz, zaraz, czy to nie dziś jest ten dzień, w którym mieli dzwonić do zwycięzcy konkursu Biedronki… „- ocknęłam się. Mój wzrok pobiegł do kalendarza wiszącego na ścianie, a rozleniwienie i błogi spokój przeszły mi jak ręką odjął. Tak, to był ten dzień. I jeszcze wczoraj pamiętałam przecież, że powinnam mieć przy sobie cały czas naładowany telefon, tak na wszelki wypadek. Wielkich nadziei nie miałam, ale po co ryzykować… Zapamiętałam sobie z przeczytanego kiedyś pośpiesznie regulaminu, że  jury dzwoni kilka razy do zwycięzcy, a w przypadku braku kontaktu przechodzi do następnego z listy. Cóż, oczywiście rano, zaaferowana ważniejszym sprawami w stylu „gdzie jest kaczuszka bez jednej nóżki, niezbędna Średniemu do przedszkola” i „czy Tuptusiowi właśnie nie zaczyna się katar”, kompletnie o tym fakcie zapomniałam.

Przysiadłam z wrażenie na krzesełku malutkim jak dla krasnoludka, wpatrzona w symbol bateryjki na mojej komórce. Niezależnie, jak błagalnie na nią patrzyłam, nie chciała pokazać więcej, jak 15% mocy.

– Co ci się stało? Taka blada jesteś? – zainteresowała się nauczycielka z mojej grupy, pani A.

Oderwałam błędny wzrok od telefonu.

– Piórko! Biedronka! Bateria! – wykrzyknęłam z rozpaczą.

Nie wywołało to większego zrozumienia czy współczucia u mojej współpracownicy.

– Jakie piórko, jaka biedronka? Tu u nas w sali? A dobrze tu się czujesz? Gorączki nie masz? – zapytała podejrzliwie

Potrząsnęłam głowa.

– Mieli dziś dzwonić do zwycięzcy Piórka! Ale tylko kilka razy, a potem do następnego z listy! I mam już nieodebrane połączenia! Jezus Maria, a jak właśnie straciłam swoją jedyną, życiową szansę? – jęknęłam.

– Ee tam, od razu w sprawie zwycięstwa, pewnie to zaproszenie na pokaz garnków – próbowała uspokoić mnie koleżanka.

Nie dałam się pocieszyć.

– Ty lepiej szukaj w Internecie, ile razy mają dzwonić! Ja nie mogę bo mi bateria pada. No zdechnie jak nic – desperowałam już na tyle głośno, że kilkoro dzieci przerwało zabawę i zaczęło popatrywać na mnie ze zdziwieniem.

Pani A. stwierdziła najwidoczniej, że z wariatkami się nie dyskutuje, bo złapała za swoją komórkę i zaczęła szperać w odmętach Internetu.

– Powinni chyba trzy razy dzwonić. Jak w bajkach- stwierdziła niepewnie. – A ty ile miałaś nieodebranych połączeń?

I w tym właśnie momencie mój telefon zadzwonił po raz trzeci. Drżącym palcem przesunęłam zieloną słuchawkę w prawo, modląc się, aby jeszcze przez przypadek się nie rozłączyć…

– Pani Katarzyna Wierzbicka?  – usłyszałam miły męski głos w słuchawce. – Czy zgłaszała pani swoją bajkę do konkursu Piórko 2019?

– Tak…-wyszeptałam słabo, myśląc tylko o tym, by mój telefon wytrzymał chociaż jeszcze chwilę.

– No to serdeczne gratulacje, wygrała pani… – usłyszałam i zerwałam się z przymałego krzesełka na równe nogi.

– Co?? Ja?? Nie wierzę!! Niemożliwe! Naprawdę??

Zaczęłam wyć i skakać po całej sali jak opętana. Zostało to powitane radosnym okrzykami.

– O, Pani Kasia bawi się w kangura – ucieszyła sie blondyneczka w kucykach i za chwilę ustawiło się za mną w rządku kilkoro spragnionych rozrywki przedszkolaków. W radosnym gwarze ciężko bo cokolwiek usłyszeć. Uśmiechnęłam się przepraszająco do wszystkich i wypadłam na korytarz.

– Jest pan pewien, że chodzi o moją bajkę? Tak zupełnie pewien? Na 100%?

– No… tak. Raczej to sprawdzamy przed wykonaniem telefonu – powiedział pan nadal miłym, choć lekko zdziwionym głosem. Chyba udało mi się zasiać odrobinę wątpliwości w jego sercu.

Podskoczyłam jeszcze kilka razy do góry. Nie wystarczyło.

– Przepraszam na sekundę – powiedziałam do telefonu i odsunęłam go trochę od siebie. A potem wydałam z siebie pisk szczęścia i radości głośniejszy, niż byłaby w stanie wydać cała grupa czterolatków na widok lodów malinowych i ciasta czekoladowego. Podawanych na obiad zamiast zupy kalafiorowej i smażonej ryby.

Odchrząknęłam.

– To już mogę rozmawiać jak normalny człowiek. No, względnie – powiedziałam w miarę spokojnie do telefonu.

– Ale ja nic nie słyszę… Ogłuszyła mnie pani… – miły pan westchnął ciężko.

I tak się to wszystko zaczęło. Następnie nastał czas dla mnie niezwykle trudny, bo przez miesiąc musiałam zachować milczenie na temat wygranej. A jako że gaduła ze mnie koszmarna, to cały czas gryzłam się w język i robiłam wrażenie jeszcze bardziej zakręconej niż zazwyczaj. 22 maja, podczas wernisażu wystawy  „Dziura w całym. Ilustracje Bohdana Butenki”, nastąpiło ogłoszenie wyników. Miałam wtedy okazję spotkać pana Bohdana i zachwycić się, po raz kolejny, jego grafikami. Dalej czas dłużył mi się szalenie w oczekiwaniu na ogłoszenie konkursu na ilustracje do mojej bajki, a potem na premierę książki. No myślałam, że nie doczekam! To prawda, co mówią o względności czasu. Kiedy człowiek wypatruje niecierpliwie czegoś miłego, to każdy tydzień dłuży się niemiłosiernie. Ale wszystko mija, stety lub niestety, i 14 listopada, w  dniu gali z okazji wydania książki, pierwszy raz wzięłam w ręce mojego Królewicza. Mrugnął do mnie oczkiem narysowanym zgrabnie przez panią Julię Hanke. Kolorowy taki, wesoły. Zadziorny. Pachniał ładnie. Nowością, świeżością, obietnicą.

– Leć w świat, mój kochany – powiedziałam czule. – Szturmuj Biedronki i podbijaj serca czytelników. Bądź dzielny!

Odmrugnął z okładki. Pewnie, że będzie odważny. Kto jak nie on?