Moje błędy i wypaczenia

Urodziny to czas na podsumowania. Często, niestety, na uświadomienie sobie własnych błędów i wypaczeń. Ja w tym tygodniu jestem po podwójnej rocznicy – w niedzielę dwa lata skończył mój blog, niech mi żyje długo i zacznie się rozwijać jak najszybciej (może jak odkryję tajniki SEO) a w poniedziałek mój ukochany Tuptuś zdmuchnął trzecią świeczkę na różowym torcie.

Te okazje natchnęły mnie do popatrzenia z perspektywy lat na swoje początki macierzyństwa. Jezu, ile ja błędów popełniłam! A w dodatku część z nich popełniam nadal. Może nie wypada się przyznawać, ale z drugiej strony, jako Madka roku, nie mam się co krępować. A nóż widelec komuś to pomoże – jeśli nie unikać podobnych pomyłek, to poczuć się lepiej z tymi już popełnionymi.

Oto moja lista. Mocno skrócona, przyznaję. Moja wina, moja wina, moja wielka madczyna wina…

Karmienie piersią o stałych porach – w ten sposób katowałam pierworodną. Naczytałam się na temat żywienia noworodków, nasłuchałam przeróżnych opinii i wyszło mi, że to jedyne rozwiązanie, które zapewni mi odrobinę luzu i wolnego czasu między jej posiłkami. Dziecko powinno się przyzwyczaić, wejść w rytm, jeść w ściśle określonych godzinach i przez ściśle określoną ilość minut. Z tego, co pamiętam, to w kwadrans powinna się wyrabiać.

Niestety, moja córka od początku była innego zdania. Darła się i wyła, jak tylko ją odsuwałam od cyca. Uwielbiała sobie przy nim drzemać, wtulając czule nosek w mój dekolt. Jakoś nie docierała do niej informacja, że powinna sprawnie coś przekąsić i położyć się spać w swoim własnym łóżeczku. A ja patrzyłam na zegarek, liczyłam czas i w wyznaczonych budzikiem momentach odrywałam przysypiające dziecko od siebie. Coraz bardziej się przy tym stresowałam. Obie byłyśmy zresztą sfrustrowane i wściekle na siebie nawzajem, aż do momentu, kiedy się poddałam. Zaopatrzyłam się w dobre lektury, wygodne poduszki i na jakieś kilka miesięcy zaległam w łóżku z małym ssakiem przyczepionym do piersi. Zapomniałam o swoich planach, wyjściach, gotowaniu i sprzątaniu. Musiałam przyznać pierwszeństwo potrzebom niemowlaka, który miał za nic wytyczne specjalistów.

I to było moje pierwsze madkowe odkrycie – nie zawsze trzeba słuchać dobrych rad cioć internetowych, położnych, przyjaciół i znajomych królika. To, co naprawdę dobrze działa u innego dziecka, u naszego może pogarszać sytuację. Trudno. Trzeba znaleźć własne sposoby. Synowie, którzy przyszli na świat później, mieli ze mną już o wiele łatwiej. Od samego początku nastawiałam się na nienastawianie się na nic i absolutne dopasowanie do ich harmonogramu posiłków. Przynajmniej mogłam sobie odpocząć przy tym karmieniu…

Brak konsekwencji – tu się biję w piersi i posypuję głowę popiołem. Problem mam z tym do tej pory. Zdarza mi się odpuszczać. Przymykam oko, a nawet oba, kiedy jestem bardzo zmęczona, mam dość albo po prostu zauważam, że z pewnymi decyzjami się zagalopowałam. W życiu przed dziećmi, czyli bardzo, bardzo dawno temu, byłam święcie przekonana, że moje potomstwo do bajek będzie miało dostęp góra raz w tygodniu. No, może trzy razy. No, może i codziennie, ale do piętnastu minut maksymalnie. I co? I gucio. W praktyce wyszło inaczej. Czasem nie oglądają bajek wcale, a czasem i dwie godziny by się razem zebrało. Czy niebo z tego powodu spadło nam na głowę? Na szczęście na razie nie.

Ileż to razy podejmowałam decyzję, że według tabelek już natychmiast trzeba odpieluszkować któreś z dzieci?… Zbierałam się w sobie, kupowałam stosy majtek i litry płynu do prania, odgrzebywałam grające nocniczki i zaczynałam lekturę Misia Marysia żegna pieluszkę. Następnie ogłaszałam swój plan patrząc prosto w niewinne, błękitne, nierozumiejące powagi problemu oczka. Potem następował Armagedon – dni wypełnione bieganiem  z nocnikiem w ręku za szybkim jak strzała dzieckiem, namawianiem do zajęcia na tronie wygodnej pozycji, praniem ubranek i czyszczeniem dywanów. Trwało to czasem z tydzień, czasem dwa, zanim się poddawałam i wracałam do pieluch. Bo to jeszcze nie był ten czas. Moje dzieci nie były gotowe.

Ataki złości – oo, panie. Tu już nawet nie będę podawać przykładów. Cóż, kiedyś miałam wizje swojego siebie jako matki, która z nieskończona czułością i cierpliwością będzie pokazywać dzieciom świat i tłumaczyć rządzące nim zasady. A potem się okazało, że nie umiem, no po prostu nie umiem po raz trzeci w ciągu pół godziny głosem cichym i kojącym jak letni zefirek przekazać informacji, że brata nie należy dusić, a siostrze wyrywać włosów z głowy.

Przegrzewanie – tak, jestem jedną z tych matek od wełnianych czapeczek w maju i kurteczek we wrześniu. To znaczy, w głowie by mi nie powstała myśl, żeby sie czepiać innych matek i próbować im narzucać, jak powinny ubierać swoje dzieci. A niech sobie te inne dzieci chodzą ubrane jak chcą, to nie ja będę w razie ich choroby musiała brać L4 w razie czego. Ale moje… Nie potrafię patrzeć spokojnie, jak przy dziesięciu stopniach biegają w koszulkach z krótkim rękawem, podczas gdy ja się jeszcze trzęsę z zimna. Po prostu nie jestem w stanie uwierzyć, że jest im ciepło. I tak, wiem, że czasem przesadzam. Ale gdzieś w środku mnie cały czas tkwi przekonanie, że jak tylko zdejmą ten sweterek czy rajstopki, to natychmiast się przeziębią na amen. A w chorobie będą jeszcze bardziej upierdliwe niż zazwyczaj.

Cóż, na razie tyle przychodzi mi do głowy. Podejrzewam, że moim dzieciom przyszłoby znacznie więcej. A jak to jest u Was? Co uważacie za swoje największe wychowawcze błędy?