O dzieciach i książkach. Na luzie i z dystansem. Bo nie ma ani matek, ani pisarek idealnych.
Kwarantanna narodowa, dzień 5 Kiedy już: przygotowałam 20 różnych posiłków (panna F. nie lubi warzyw, Średni mięsa, a Tuptuś generalnie niczego) odrobiłam z córką 15 zadań z Librusa wykonałam 2 prace plastyczne zasugerowane na stronie przedszkola syna posprzątałam dziki bałagan po zabawach dzieci odpisałam na pilne maile nawrzeszczałam na dzieci, które przeszkadzały mi w odpisywaniu … Czytaj dalej Kwarantanna
Dziś zapraszam na drugą część wywiadu z mamami adopcyjnymi - Karoliną z bloga Nasze Bąbelkowo i Kasią z Nie z krwi,a z duszy i serca: Jak wyglądał u Was proces adopcyjny? Jak długo trwał? Karolina: Po raz pierwszy do ośrodka adopcyjnego zgłosiliśmy się w lipcu 2012. W tym samym roku mieliśmy jeszcze rozmowy z pedagogiem … Czytaj dalej „Było warto czekać” – przebieg adopcji
Ostatnio natrafiłam w sieci na artykuł dotyczący adopcji, który bardzo mnie zasmucił i zbulwersował. Dotyczył on nieudanych adopcji, czyli takich, w których dzieci są po jakimś czasie zwracane do placówek, a adopcyjni rodzice zrzekają się praw rodzicielskich. Najbardziej przerażające były dla mnie komentarze pod spodem, świadczące momentami o zupełnym niezrozumieniu, czym jest adopcja - w … Czytaj dalej Nieudane adopcje
- Nie kocham cię, nie lubię i nie podzielę się z tobą moimi zabawkami. I w ogóle jesteś fuj! Westchnęłam. Gdybym dostawała złotówkę za każdy raz, kiedy słyszałam od syna tę litanię, mogłabym już sobie kupić... no, może nie rolls-royce'a, ale niezłą kieckę na pewno. Z lumpeksu. Adresatka tych słów też nie wyglądała na przejętą. … Czytaj dalej Jak pies z kotem
Pewnie większość z Was słyszała o tej niesamowicie smutnej i przykrej sprawie. W jednej z warszawskich sal zabaw umarł mężczyzna i chłopiec. Czteroletnie dziecko. Najprawdopodobniej walczący o opiekę nad nim ojciec otruł siebie i syna. Absolutny koszmar dla rodziny, i o tym więcej nic nie chcę pisać, bo wystarczająco już dużo padło komentarzy. Ale chcę … Czytaj dalej Kiedy rodzice przestają się kochać…
Czy wszystkie swoje dzieci kocha się tak samo? Ja bym powiedziała, że może każde równie mocno, ale w trochę inny sposób. Na pewno traktuje się je inaczej, w zależności od kolejności pojawiania się w rodzinie. Jest taki dowcip, że kiedy pierworodne połyka monetę, rzuca się wszystko i leci do szpitala na ostry dyżur. Jak … Czytaj dalej Los trzeciego dziecka, czyli przechlapane od początku
Nie rozumiem moich dzieci. I to nawet nie to, że nie potrafię się wczuć w ich spojrzenie na świat, rodzinę i swoją w niej rolę ("wszystko chcę, daj daj daj" - jak takie trzy rozdarte mewy z "Gdzie jest Nemo"). Ja po prostu nie łapię, co te stworki do mnie mówią. Niby tyle czasu spędziły … Czytaj dalej Nie rozumiem swoich dzieci!
Odkąd pamiętam, zawsze marzyłam o tym, aby mieć rodzeństwo. Starszego brata, najlepiej. Wyobrażałam sobie, jak będzie mnie chronił i bronił, a w dodatku przyprowadzał miłych kolegów do domu. Nijak nie dało mi się wytłumaczyć, że jeszcze o młodszym bracie mogłabym podyskutować, ale co do starszego nie mam najmniejszych szans. Kiedy już w końcu pogodziłam się … Czytaj dalej Mój najdroższy wróg
Wyszłam dosłownie na chwilę, do łazienki, bo Średni pilnie potrzebował pomocy w sprawach higienicznych. Ledwo opuściłam pokój, za plecami usłyszałam huk, chwilę przerwy, a potem okropny, rozpaczliwy płacz Pełzaka. Serce podeszło mi do gardła. Wiecie dobrze, jak długo trwało obrócenie się na pięcie i dopadnięcie w trzech skokach drzwi od salonu. To była wieczność, w … Czytaj dalej Wypadki chodzą po dzieciach
- Dzieci, idźcie już spać - powtórzyłam po raz kolejny w ciągu ostatniej godziny. Bez wielkiej nadziei, raczej z nutką rezygnacji. Marzył mi się kubek gorącej herbaty i miły czas spędzony w towarzystwie dobrej książki lub fejsbunia. Ewentualnie sprzątanie kuchni i mycie podłóg. Ale moje pociechy miały na ten wieczór inne plany... - Mamusiu, wody … Czytaj dalej Zło nigdy nie śpi…
Madka Roku 