Kwarantanna

Kwarantanna narodowa, dzień 5

Kiedy już:

• przygotowałam 20 różnych posiłków (panna F. nie lubi warzyw, Średni mięsa, a Tuptuś generalnie niczego)
• odrobiłam z córką 15 zadań z Librusa
• wykonałam 2 prace plastyczne zasugerowane na stronie przedszkola syna
• posprzątałam dziki bałagan po zabawach dzieci
• odpisałam na pilne maile
• nawrzeszczałam na dzieci, które przeszkadzały mi w odpisywaniu na pilne maile
• zaśpiewałam po raz tysięczny „Hands Shoulders Knees and Toes”
• pozachwycałam się ludkami z ciastoliny
• pozmywałam po obiedzie
• pobawiłam się autkami

to nagle poczułam, że ogarnęło mnie dziwne zmęczenie. Może dlatego, że ostatnie dwie noce spędziłam na podłodze koło łóżeczka Tuptusia. Pokasływał i wolałam pilnować, czy przypadkiem nie straci znienacka oddechu. Zerknęłam do pokoju dzieci. O dziwo bawiły się zgodnie klockami. Mąż siedział w innym pokoju odseparowany od reszty rodziny i zawzięcie dyskutował o jakiś problemach z kodem. Może ja tak na chwilkę zmrużę oko… Dosłownie na momencik… Pomyślałam z nadzieją.

Na paluszkach wycofałam się do drugiego pokoju, położyłam na kanapie i przykryłam kocem. Było mi tak dobrze i błogo… Przez jakieś 5 sekund.

– O, kocyk! – usłyszałam radosny głosik mojego najmłodszego dziecka. Zasłona oddzielająca mnie od świata została brutalnie podniesiona z mojej twarzy.

– O, tu jest mama! – ogłosił Tuptuś z teatralnym zdumieniem.

Jęknęłam.

– A to jestem ja – powiedziało dumnie dziecko, wskazując na siebie.

– Widzę, widzę… i się cieszę na twój widok, oczywiście… a pobawiłbyś się troszkę klocuszkami? Mama tak by chciała chwilkę się zdrzemnąć…

Tuptuś przemyślał sprawę.

– Ja nie lubić mama spać – powiedział stanowczo.

– A ja lubić. Nawet bardzo lubić – odrzekłam równie zdecydowanie. – Idź, dziecko, do siostry na chwilę, pozawracaj jej głowę.

Tuptuś ma jednak najbardziej spolegliwy charakter z naszej rodziny. Uśmiechnął się ślicznie.

– To papa mama! – ogłosił.

-Papa! – wymamrotałam i zamknęłam oczy.

Tup tup tup tup – usłyszałam, zanim zdążyłam odpłynąć do krainy snów. I dobrze, że pozostałam w miarę czujna, bo zdążyłam unieść w porę rękę i zasłonić się przed ciężką drewnianą skrzynką, zanim spadła mi na twarz i zdołała złamać nos.

– Ja mieć pudło! Co to za pudło? – zapytało radośnie moje dziecko.

– Wspaniale! Co to jest? Co? Skąd ty to masz? – poderwałam się, nagle obudzona. W rękach trzymałam ozdobną, drewnianą skrzyneczkę, do której starannie chowałam pamiątki z chrztów moich dzieci. Wkurzona pogalopowałam do ich pokoju.

– Po coście to wyciągali? Co to za pomysły? – fuknęłam.

Średni podniósł na mnie niewinne jak zwykle oczęta.

– Bo nam się już nudzi… – wyjaśnił rzeczowo.

– Ale to nie powód, żeby niszczyć ważne pamiątki! Wyciąganie moich rzeczy z szuflad to najmniej mądry z waszych pomysłów na zabawę!

– Eee, to nic, szkoda, że nie widziałaś, jak chłopcy walczyli ze sobą świecami do chrztu – powiedziała leniwie córka, półleżąc na łóżku i machając w zblazowany sposób nogą.

Popatrzyłam z wyrzutem na moje potomstwo. Średni miał przynajmniej tyle przyzwoitości, by się zaczerwienić. Młodszy nie.

– Ja wygrał! – oznajmił z dumą.

Zebrałam resztki świec i starannie schowałam. Dałam puzzle. Dużo puzzli. Patrzyłam, jak ładnie się bawią. Usiadłam na podłodze. Nadal ładnie się bawili. Zsunęłam się niżej i skuliłam w kłębek. Oczy same mi się kleiły…

Tym razem nawet udało mi się zasnąć. Śniło mi się, że jestem na placu bitwy. Dookoła mnie walczyły  wielkie roboty. Miały w metalowych rękach laserowe miecze, kształtem dziwnie przypominające kościelne świece. Nagle tuż za mną ryknęła bojowa maszyna. Odwróciłam się i zobaczyłam, jak ciężkie żelazne ramię zakończone pazurami opada z całych sił, zatrzymując się tuż przed moją twarzą…

– Aaaa! – zawyłam i otworzyłam oczy. Tuż przed moim nosem zawisła łopata wielkiej plastikowej koparki. Na jej wierzchu siedział Tuptuś i patrzył na mnie z uprzejmym zainteresowaniem.

– Tuptuś bi bip! – oznajmił.

Pozbierałam się z podłogi i udałam się w kierunku kuchni.  Zajrzałam do szafki. Potrząsnęłam słoikiem z kawą. Oczy mnie nie myliły, rzeczywistość była bardziej przerażająca, niż sądziłam – na dnie słoika zostało już tylko kilkanaście ziarenek. Jęknęłam i oparłam czoło o ścianę. Mogłam wytrzymać bez spacerów, pracy, kina, ba, nawet bez słodyczy. Ale nie bez kawy! I jak tu żyć w czasach epidemii?

Usłyszałam lekkie kroki. Córka przytuliła się do mnie i objęła mnie w pasie.

– Mamusiu, kiedy będziemy mogli wyjść normalnie z domu?

Westchnęłam.

– Córcia, sama bym chciała to wiedzieć… – odwróciłam się i pocałowałam jej w kręcone włosy nad czołem. To był czas na znalezienie w sobie odrobiny optymizmu.

– Kochanie, kiedyś to się skończy. Wierzę w to. Wyjdziemy na spacer, na placyk zabaw, pogramy w piłkę i zjemy lody w kawiarni. Pójdziesz do szkoły i spotkasz się z panią i koleżankami. Znów będzie jak dawniej. Znów będzie zwyczajnie, normalnie. I może  wtedy zaczniemy to doceniać…