Jak urządzić urodziny i nie zwariować

Jak urządzić urodziny dziecka – prędzej czy później każda mama stanie przed tym ekscytującym, rozkosznym wyzwaniem. Na początku warto postawić sobie kilka bardzo ważnych pytań: gdzie robimy imprezę? W salce zabaw, w domu czy na świeżym powietrzu? Zapraszamy rodzinę czy znajomych? Na jakie menu się nastawiamy? Tak, to ciężkie decyzje, ale spokojnie, kiedy wszystko dokładnie zaplanujemy, cóż może pójść źle…

Jeśli chodzi o miejsce, wybór prezentował się dość łatwo. Ceny za imprezę organizowaną w salkach zabaw mogą przyśpieszyć bicie serca lepiej niż najczarniejsza kawa, w naszym mieszkaniu już nasza słodka trójca potrafi zrobić tłum, a poza tym maj jest tak pięknym, ciepłym i wiosennym miesiącem, że jednogłośnie zdecydowaliśmy: działki! Blisko szkoły Panny F., z zadaszeniem, dużo miejsca do biegania, czegóż można chcieć więcej.

Następnie lista gości. Z tym już większy problem, zważywszy, że urodziny miały być łączone. Tego dnia dwa latka kończył nasz Tuptuś, posiadający jeszcze dość ograniczone grono znajomych. Natomiast nasza najbardziej towarzyska członkini rodziny, Panna F., miała urodziny odrobinę wcześniej, kiedy na działki było zdecydowanie za zimno. Postanowiliśmy zatem zrobić jej trochę spóźnioną imprezę na boku fety na rzecz Tuptusia. Czyli z zaproszonych osób wyszło nam z grubsza…

– No właśnie, ile? – zapytał się podejrzliwie mój szanowny małżonek. – Czy Ty robisz w ogóle jakąś listę?

– Spokojnie, oczywiście, że robię – zapewniłam pośpiesznie. – Nawet niejedną. Grupa ze szkoły, rodzina, znajomi. Gdzieś na pewno te spisy są i przed sobotą je znajdę.

Mąż popatrzył się na mnie sceptycznie.

– A czy Ty na pewno nad tym wszystkim panujesz? Może powinienem zgłaszać do urzędu imprezę masową?

– Oj tak, będzie fajnie! Zgłaszajmy! – zapaliła się do pomysłu Panna F.

Popatrzyłam na moją rodzinę odrobinę spanikowana. Jako główna organizatorka zaczęłam odczuwać ciężar odpowiedzialności.

– Muszę przygotować jakieś zabawy. – powiedziałam słabo – Z chustą klanzową! – wpadłam na pomysł. – A do tego wyścig w workach, puszczanie wielkich baniek, rzucanie do celu, piniata….

– A co do tego wyścigu w workach, dentysta też jest gdzieś na liście zaproszonych? – zapytał zgryźliwie mąż.

– Możliwe. Sprawdzimy, jak gdzieś się na nie natknę. – odpowiedziałam i zajęłam się robieniem listy zakupów spożywczych. O ile moje dzieci byłyby całkiem szczęśliwe żywiąc się całą imprezę żelkami i chrupkami, o tyle ambitnie postanowiłam zabrać się za grillowanie, aby zaspokoić bardziej wysublimowane gusta zaproszonych dorosłych.

Czas do imprezy mijał szybko…

– Mamo!! – córka wpadła do domu ze szkoły z rozwianym włosem i łzami w oczach. – Dramat! Tragedia!! Porażka!!!

– Co się stało, cebulka ci zdechła? – przeraziłam się. Ambicje ogrodnicze mojej córki były mi dobrze znane.

– Nie!! Koleżanka też robi urodziny tego samego dnia! To do mnie nikt nie przyjdzie!! – Panna F. padła w pozie absolutnej rozpaczy na kanapę.

– Spokojnie, kochanie – próbowałam opanować rozszalałe emocje córki. – Tamta impreza jest po południu, na pewno waszym gościom uda się dotrzeć i tu i tu.

– Ale tam będzie fajniej! – Panna F. nie dawała się łatwo pocieszyć. – Bo tam będzie pewnie prawdziwa ana… ama… amatorka do dzieci.

Urażona przełknęłam ślinę.
– Tam kochanie będzie pewnie prawdziwa animatorka. Amatorkę od zabawiania dzieci będziesz miała u siebie. I to będę ja! Zaufaj mi, będzie fajnie. Tylko żeby była pogoda ładna!

W dzień urodzin o 7 rano…

– Na pewno przestanie zaraz padać – stwierdziłam patrząc na ścianę deszczu za oknem. – Według prognoz o 11 już nie będzie padać – popatrzyłam niepewnie na tabelki i wykresiki na meteo.

Mąż zajrzał mi przez ramię.

– Według prognoz to teraz nie powinno padać, a o 11 dopiero zacząć. Jak to, co widać za oknem, to według nich jest piękna pogoda, to ciekawe, jak ma wyglądać deszcz później. Może już Arkę zacznę budować, żebyśmy na tą imprezę dopłynęli.

Zagrzmiało.

– Aaa! Grzmi! – krzyknęła Panna F.

– Ja się boję i nigdzie nie idę! – wrzasnął Średni i wskoczył pod kołdrę.

– Spokojnie, to tylko samolot! – powiedziałam dziarsko.

Błysnęło i zagrzmiało. Spod kołdry dobiegł pisk.

– Samolot z sygnałami dźwiękowymi? – zasugerowałam nieśmiało.

– Może trzeba było robić party pod motywem przewodnim „Podwodny świat” – stwierdził mąż i odszedł do swoich rozlicznych obowiązków. Zostałam przy oknie wpatrzona w strugi deszczu obijające się o szybę…

O godzinie 9 zaczęły się pierwsze sms-y z nieśmiałymi pytaniami: „Co robimy i czy impreza jest aktualna mimo niesprzyjających warunków pogodowych”. Patrzyłam to za okno, to na dwa torty w lodówce i stosy kiełbasy na grilla, i wytrwale odpisywałam: „Na pewno przejdzie, damy radę”.

Poddałam się o godzinie 10, kiedy piorun walnął tak, że nawet Tuptuś przyleciał schować mi się pod ramię. Westchnęłam ciężko, poinformowałam o decyzji Pannę F. i przy wtórze rozpaczliwych szlochów zaczęłam pisać wiadomości „No niestety, odwołujemy…”

Tak mniej więcej w połowie informowania przyszedł mąż. Popatrzył na zapłakaną córkę, wściekłą mnie i zasugerował:

– To może chociaż na torcik zaprosimy do nas tu do domu?

– Tak!! – krzyknęła z entuzjazmem Panna F.

– Chyba jedyny dobry pomysł – westchnęłam. – Ale zabaw nie bardzo będzie gdzie zrobić! I rzeczy potrzebne mi do zabawiania dzieci zaniosłeś już wczoraj na działki! – przeraziłam się.

– I co, mam po nie iść? Taka pogoda, że psa nie wypada wygnać na dwór – jęknął mąż.

– Przecież nie mamy psa, to o co Ci chodzi? – zdziwiłam się. -Leć szybko, bo jeszcze posprzątać trzeba! Już, już, bo nie zdążymy!

W połowie pisania kolejnych wiadomości, tym razem o zmianie miejsca imprezy, zorientowałam się, że jeśli nie uprzątnę choć trochę salonu z zabawek, to goście będą musieli siedzieć na suficie. Porzuciłam zatem telefon i zabrałam się do przewalania stert rzeczy do sypialni.

W międzyczasie przyszedł zmoknięty i lekko zadyszany mąż.

– Przyniosłem wszystko – sapnął i otarł pot z czoła. – A wiesz, że przestało padać?

– Nawet nie żartuj – jęknęłam. – To co, jednak robimy na działkach?

W tym momencie zadzwonił dzwonek do drzwi.

– Chyba już trochę na to za późno – powiedział z zadowoleniem mąż i przysiadł na właśnie przyniesionych torbach z rzeczami.

Goście wykazali pełne zrozumienie i wyrozumiałość dla zaistniałej sytuacji i koniecznych zmian planu. Ja poniewczasie zorientowałam się, że mam zrobiony makijaż w jednej trzeciej, kompletnie nie wiem, gdzie jest dwie trzecie naszykowanych rzeczy do zjedzenia, i chyba nie wysłałam połowy wiadomości. W dodatku słońce za oknem świeciło jak głupie…

– To może jednak pójdziemy na działki? – zasugerowałam rozpaczliwie.

– Tak!! – krzyknęły z entuzjazmem dzieci. Goście nadal byli pełni wyrozumiałości i zrozumienia. Sięgnęłam po komórkę pisać informacje o następnych zmianach planu. Mąż zgrzytnął zębami i bez słowa poszedł po torby.

Jeszcze trzeba było tylko na szybko przebrać dzieci, naszykowane w końcu na imprezę domową. Trudno się dziwić, że dom opuszczałam z Tuptusiem na rękach jako ostatnia. „Cholera, jakie buty mam włożyć?” – przemknęło mi przez głowę na schodach w ostatnim momencie – „Swoich kaloszy teraz w życiu nie znajdę, dobra, wezmę zimowe botki…” Trzymając jedną ręką Tuptusia, drugą torbę, trzecią naciągałam buty na nogi. Chyba robiłam to za bardzo energicznie, bo suwak został mi znienacka w ręku.

– Idziesz ? – rozległ się krzyk mojego męża.

– Idę, idę! – odkrzyknęłam w panice i kurcgalopkiem zbiegłam ze schodów, w bluzeczce z krótkim rękawem i zimowych butach rozpiętych do połowy.

Pewnie zrobiłam wrażenie lekko zwariowanej i średnio zorganizowanej mamuśki, choć i tak trzy czwarte gości w końcu się nie stawiło. Mam tylko nadzieję, że nie przez moje nieogarnięcie z przekazywaniem coraz to nowych wiadomości… W każdym razie moje dzieci wyszły z imprezy bardzo zadowolone.

– Mamo, zrobiłaś najlepszą imprezę urodzinową na świecie! Dziękuję! – wyszeptała mi wieczorem do ucha rozpromieniona córka. Uśmiechnęłam się słabo i otarłam pot z czoła. Dla takich słów warto żyć…

– No to teraz za kila miesięcy moja impreza! – zawołał radośnie Średni. Uśmiech spełzł mi z twarzy.

– Tak, tak, syneczku. Zrobimy co się da – wycofałam się rakiem za drzwi. Zamknęłam je za sobą i osunęłam się na ziemię.

Ale ostatecznie, jeśli tylko odpowiednio dobrze zaplanuję urodziny Średniego, to co może pójść nie tak? W końcu grunt to dobra organizacja!